Puf powraca ze zdwojoną siłą!
Wyjaśniamy i podążamy za poprawnością!
W mowie potocznej często spotykamy się z tą pufą, ale warto zapamiętać, że jedyną formą, którą dopuszczają słowniki jest: ten puf (od franc. pouf) – czyli miękki, niski taboret obity w całości tkaniną lub skórą. Zarówno francuskie pouf, jak i polskie wyrazy bliskoznaczne: stołek, taboret, fotel są rodzaju męskiego, więc trudno zgadnąć, skąd w polszczyźnie pufa. Może przez analogię do kanapy (niektóre pufy oferowane w handlu wydają się równie wygodne), a może w przekonaniu, że żeńska pufa brzmi sympatyczniej? W użyciu jest nawet zdrobnienie pufka.
A zatem odmieniać się będzie podobnie jak rzeczowniki kilof, sejf czy apokryf. Skoro jest 13 kilofów, 13 sejfów i 13 apokryfów, musi być także 13 pufów.
puf (ten puf, nie: ta pufa), w dopełniaczu: pufa albo pufu, lm. w dopełniaczu: pufów (nie: puf): Usiąść na pufie.
Słownik poprawnej polszczyzny pod red. A. Markowskiego
Poradnia językowa – Uniwersytet Łódzki
