Przypominam wszystkim – w języku polskim nazwiska należy odmieniać.
Nic dodać, nic ująć. Powołajmy się na autorytet. – Panie profesorze, dlaczego ludzie nie chcą odmieniać nazwisk? – Krąży jakaś fałszywa opinia, że w tekstach oficjalnych nazwisk się nie odmienia. Bo w życiu codziennym, w mowie żywej nie jest źle. Ludzie chodzą do Nowaka, przyglądają się Nowakowi, podchodzą do Widery, Pietraszki i Widerze albo Pietraszce […]
Przystrój choinkę ogonkiem :)
Czy tego chcemy czy nie znaki diakrytyczne to nieodłączna część naszej, także świątecznej egzystencji. Coraz częściej o nich zapominamy. Dawniej nie stanowiło to problemu, ponieważ listy czy liściki pisało się na kartce. Jak wiadomo tradycyjne listy zostały wyparte przez Internet i telefony komórkowe. Ogonek był problematyczny podczas pisania wiadomości-sms, kiedy to ą czy ę liczone jest jako dwa znaki. W […]
Puf znów powraca!
Święta za pasem, nie reaguj na ulotki grymasem 😉 Czym nas uraczą w tym roku ulotki przedświąteczne… ano właśnie pufem z błędem. Wyjaśniamy i podążamy za poprawnością! W słownikach jest tylko puf. Zarówno francuskie pouf, jak i polskie wyrazy bliskoznaczne: stołek, taboret, fotel są rodzaju męskiego, więc trudno zgadnąć, skąd w polszczyźnie pufa. Może przez analogię do kanapy (niektóre pufy oferowane w handlu wydają się […]
W pewnej przymierzalni…
Ktoś sobie znakomicie poradził z jakże trudnym słowem oryginalne, natomiast bardziej skomplikowanym wyrazem okazał się rzeczownik odczasownikowy niewnoszenie, pochodzący od wyrazu nie wnosić. Należy pamiętać, że rzeczowniki z nie– piszemy łącznie! Np. Uprzejmie prosimy o niespożywanie i niewnoszenie jedzenia do sali. Prosimy o niepalenie w miejscach publicznych. Odczasownikowe formy rzeczownika, np. spanie, rozumienie, picie, […]
Wspomnienie jest rajem, z którego nie ma wygnania
Wychowałam się w czasach, gdy Internet w Polsce raczkował. Pierwszy telefon komórkowy otrzymałam od rodziców na studiach. To właśnie wtedy Polacy zachłysnęli się nowinkami technicznymi XXI wieku. Wpłynęło to na pewno na poziom czytelnictwa w Polsce, bo jak znaleźć czas na czytanie, kiedy wokół tyle pokus. Jednak dla chcącego nic trudnego. Dla […]
Cmentarny błąd
Ogonki w języku polskim, do niektórych nie machają, są niepotrzebne i na dodatek miejsce zabierają. Czy tego chcemy czy nie znaki diakrytyczne to nieodłączna część naszej polskiej egzystencji. Można je potraktować jako coś magicznego, fantastycznego, baśniowego, onirycznego albo coś realnego, rzeczywistego. Ogonki mogą uruchomić różne skojarzenia… Są również piękną, unikatową ozdobą naszego języka. Jakże nie kochać ogonków: ogonek tu, […]
Czy nikotyna niszczy komórki mózgowe odpowiedzialne za diakrytyki?
W wyrażeniach "paczke" czy "sie" łatwo domyślić się, o co chodziło autorowi, jednak gdyby nie kotekst, mielibyśmy wątpliwości, co "twórca" miał na myśli, pisząc "palac". Czy chodziło mu o "paląc", "pałać" (np. nienawiścią do poprawności językowej) czy "pałac". W czasach, gdy wszelkie komunikatory zdominowały język pisany, bagatelizujemy takie błahostki jak znaki diakrytyczne. Jak się […]
Błędy się szerzą… ę czy en?
Czy zdobycie kalendarza ma być spełnieniem marzeń przeciętnego piwiarza??? Ktoś postradał intuicję językową po jednym głębszym albo nie zna piosenki "Żółte kalendarze" Piotra Szczepanika 🙂
Tak bardzo samotny, że nie obchodzi go już nic, nawet poprawna pisownia?
Pierwszym z błędów jest brak znaku diakrytycznego "poszukuje", co wskazywałoby na trzecią osobę liczby pojedynczej, jednak podpis u dołu tekstu świadczy o tym, że bohater dzisiejszego wpisu miał na myśli raczej samego siebie i powinien posłużyć się pierwszą osobą liczby pojedynczej co utworzyłoby formę "poszukuję". Drugi błąd dużo łatwiej dostrzec w słowie "łazięka". Jak […]
Błąd wielkanocny
Przeglądajac regionalną gazetę można się natknąć na błąd, który razi w oczy wyczulonego Polaka :O nadziei nie! nadzieji Zakończenie –eja występuje zarówno w rzeczownikach rodzimych, jak i zapożyczonych, np. aleja, breja, epopeja, fleja, fokreja, knieja, mierzeja,onomatopeja, Pompeja, reja, szweja, transzeja, tuleja,ukleja. W dopełniaczu i miejscowniku liczby pojedynczej piszemy –ei, np. alei, brei, epopei, flei, fokrei, kniei, mierzei,onomatopei, Pompei, rei, szwei, transzei, tulei, uklei. Podobnie w dopełniaczu liczby mnogiej, np. epopei, mierzei, transzei, tulei, zawiei, choć część z nich może przyjąć dwie oboczne postaci, np. […]
