Z językiem polskim za pan brat!

21 marca 2013 w Collegium Marianum w Pelplinie odbył się  X Finał Powiatowego Konkursu Ortograficznego Wiosenne Dyktando. Finaliści zmierzyli się z wyjątkowo trudnym dyktandem. 

TO DOBRY CZAS NA ODŚWIEŻENIE WIADOMOŚCI Z ORTOGRAFII. PATRZ PONIŻEJ.

X DYKTANDO

Niespełna cztery miesiące temu upłynęła dwudziesta rocznica śmierci Janusza Pasierba – kapłana, myśliciela i artysty. Na szczęście zauważono to nie poniewczasie i w porę ogłoszono na Pomorzu rok 2013 Rokiem Księdza Janusza Stanisława Pasierba. Organizatorzy nie działali na łapu-capu i z sukcesem zmierzyli się z tym nie najłatwiejszym przedsięwzięciem. Warto by wziąć udział w którejś z pasierbowych uroczystości.

Nie sposób doprawdy nie nazwać księdza Pasierba Pomorzaninem. Choć urodził się gdzie indziej (trochę dalej od ziemi pomorskiej, w Lubawie, na Warmii, w powiecie iławskim), był przecież tczewianinem i pelplinianinem. W Tczewie spędził znaczną część dzieciństwa, a w leżącym nieopodal Pelplinie studiował, a potem był profesorem w Wyższym Seminarium Duchownym.

Mały Janusz był dziesięcioipółletnim chłopcem, kiedy wybuchła wojna. Okrutne czasy represji ze strony najeźdźcy i lata walki narodowowyzwoleńczej przeżył w Tarnowie, w północno-wschodnio-polskim regionie, w którym przed wojną mieszkali obok siebie wyznawcy różnych religii: chrześcijanie i żydzi.

Ksiądz Pasierb był człowiekiem wysoko wykształconym. W pelplińskim seminarium ukończył studia filozoficzno-teologiczne. Naukę kontynuował w Warszawie, a także za granicą: w Rzymie i Fryburgu. Zdobył najwyższe stopnie i tytuły naukowe. Bibliografia książek i artykułów księdza Pasierba obejmuje ponad czterysta pozycji, w tym wiele prac czysto naukowych. W jego biografii podkreśla się też członkostwo w wielu komisjach, komitetach i stowarzyszeniach naukowych, w tym w Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich i w Komisji Episkopatu do spraw Wydawnictw, a także liczne kontakty z zagranicą.

W swoich homiliach, a także w esejach i poezji ksiądz Pasierb wskazywał na miłość Boga i na Jego miłosierdzie jako na źródło chrześcijańskiej nadziei. Dostrzegał niepodważalny sens zarówno w działaniu od święta, jak i w wypełnianiu na co dzień nużących nieraz obowiązków. Należałoby też w Pasierbowej twórczości podkreślić głęboką ufność w przemianę sytuacji polityczno-społecznej w Polsce, co kapłan wiązał z dorastaniem do wyzwań, które niósł pontyfikat Jana Pawła II, oraz z rolą Kościoła w Polsce. Był człowiekiem nie tylko mądrym czy wszystkowiedzącym, ale też wszystko widzącym wokół siebie. Odrzucał pyszałkostwo, ąuasi-erudycję, pseudointelektualizm i niby-uczoność, cenił natomiast skromność i prostotę.

Kiedy się idzie ulicami Pelplina w poprzek i na ukos, szczególnie ulicą Księdza Janusza Pasierba, trudno nie natknąć się na jego ślady, i to nie z nagła czy znienacka, lecz co najmniej co jakiś czas. Tuż-tuż obok, na pelplińskim cmentarzu, spoczął przecież na wieki.